Nothing is impossible

Nothing is easy about the work of visual artist Nick Ervinck. Characteristic is an idiosyncratic complexity, which is accompanied by a love for unusual colours. His visual language has its origins in the digital alphabet. His credo is: nothing is impossible.

A thought. To what extent is this credo tenable in the corona pandemic? We have – in these uncertain times – so many questions, but few clear answers. Society expects us to be vaccinated. The group, humanity, counts and no longer the individual. The saying "every man for himself and God for us all" even takes on a bizarre connotation in the current circumstances. And now an artist takes over a church. He turns it into Kunsthalle ERvincK (K.E.R.K.). He wants to make exhibitions there, focusing on his oeuvre. The works of art are, as it were, symbols of a pronounced desire for individual positioning, but also an expression of freedom. I believe that K.E.R.K. can be a platform for this kind of desire.

Niets is onmogelijk

Niets is eenvoudig aan het werk van beeldend kunstenaar Nick Ervinck. Kenmerkend is een eigenzinnige complexiteit, die gepaard gaat met een liefde voor ongebruikelijke kleuren. Zijn visuele taal vindt zijn oorsprong in het digitale alfabet. Zijn credo luidt: niets is onmogelijk.

Een bedenking. In hoeverre is dit credo in de coronapandemie houdbaar? We hebben – in deze onzekere tijden - zoveel vragen, maar weinig duidelijke antwoorden. De maatschappij verwacht van ons dat we ons laten vaccineren. De groep, de mensheid, telt en niet meer het individu. De spreuk ‘ieder voor zich en God voor ons allen’ krijgt in de huidige omstandigheden zelfs een bizarre connotatie. En nu neemt een kunstenaar een kerk in. Hij maakt er Kunsthalle ERvincK van (K.E.R.K.) Hij wil er tentoonstellingen maken, waarbij zijn oeuvre centraal staat. De kunstwerken zijn als het ware zinnebeelden voor een uitgesproken verlangen naar individuele positionering, maar evenzeer een uiting naar vrijheid. Ik geloof dat K.E.R.K. een platform kan zijn voor dit soort verlangen.

At first sight, people are impressed by the versatility of the exhibition. In K.E.R.K. Ervinck shows an overview of his oeuvre of the past decade. The fact that they are all set up together in one and the same room is exceptional. Practically all sculptures stand on white pedestals. Small next to big, ceramic next to plastic. Several, but not all, sculptures were created with the help of the 3D print. Ervinck guides the boundaries of this medium. He wishes to push the boundaries of this technology, or rather expand it. He does not want to subordinate his visionary ideas to technical limitations. A church is of course a sacred space with an enormous tradition. This also means that we naturally expect a certain type of intervention at certain places in space. For example, there is the apse with the main altar, and there are the side aisles dedicated to certain saints. In the central room was the pulpit and to the left of the entrance all too often the baptismal font. This layout also organized the visit to this place. A churchgoer knew exactly where to be and how to behave. The liturgy was also celebrated according to strict rules. Church worship was part of the life of the people of our region. This is different now…

Op het eerste zicht is men onder de indruk van de veelzijdigheid van de expositie. In K.E.R.K. toont Ervinck een overzicht van zijn oeuvre van het afgelopen decennium. Uitzonderlijk is het feit dat ze alle samen in een en dezelfde ruimte opgesteld zijn. Praktisch alle sculpturen staan op witte sokkels. Klein naast groot, keramiek naast kunststof. Meerdere sculpturen, maar niet alle, werden met hulp van de 3D-print gecreëerd. Ervinck loodt de grenzen van dit medium uit. Hij wenst de grenzen van deze technologie te verleggen, of beter gezegd uit te breiden. Zijn visionaire ideeën wil hij niet aan technische beperkingen ondergeschikt maken. Een kerk is natuurlijk een sacrale ruimte met een enorme traditie. Dit betekent ook dat we op bepaalde plekken in de ruimte vanzelfsprekend een bepaald soort interventie verwachten. Zo is er de absis met het hoofdaltaar, en zijn er de zijbeuken die aan bepaalde heiligen werden opgedragen. In de centrale ruimte bevond zich de preekstoel en links bij de ingang maar al te vaak het doopvont. Door deze indeling werd ook het bezoek aan deze plek georganiseerd. Een kerkganger wist precies waar hij moest zijn en hoe hij zich moest gedragen. Ook de liturgie werd volgens strikte regels gevierd. Kerkelijke erediensten maakten deel uit van het leven van de mensen in onze regio. Dit is nu anders…

So what happens when a church loses its original function? And what does this mean for the visitor? Now churches worldwide are being reused in various ways: discotheque, bookstore, restaurant, hotel… The church building will have a completely different function. The spatial perception is adapted to a new codex. Can a church just like that mutate into an art hall and, if so, are there parameters for an optimal art presentation in this specific context? A gallery owner in Berlin recently bought a church as a new venue for his exhibitions. He soon noticed that it was not self-evident to show art here. Artists had to let the space affect them, to dialogue with the atmosphere and its spiritual aspect. Each artist experienced this space differently, so that each arrangement of artworks evolved into a presentation with a clear vision. With what concept in mind does Nick Ervinck now work in St. Peter's Church?

For the artist, this space means an extended studio, an extension of his studio, but is this really possible? Aren't the amorphous forms and android representations of creatures predestined to appeal to our imagination as fabled creatures? And isn't this confrontation with the impossible, unlimited creative and the accompanying desire to transcend reality an equivalent of religious ecstasy? And how does Ervinck deal with this?

Wat gebeurt er dus als een kerk zijn oorspronkelijke functie verliest? En wat betekent dit voor de bezoeker? Nu worden wereldwijd kerken op verschillende manieren hergebruikt: discotheek, boekhandel, restaurant, hotel… Het kerkgebouw krijgt een volledig andere functie. De ruimtelijke waarneming wordt aan een nieuwe codex aangepast. Kan een kerk zomaar tot een kunsthalle muteren en, zo ja, zijn er parameters voor een optimale kunstpresentatie in deze specifieke context? Een galerijhouder in Berlijn kocht onlangs een kerk als nieuwe locatie voor zijn tentoonstellingen. Reeds vlug merkte hij dat het niet vanzelfsprekend was om hier kunst te tonen. Kunstenaars moesten de ruimte op hen laten inwerken, dialogeren met de atmosfeer en het spirituele aspect ervan. Elke kunstenaar beleefde deze ruimte anders, waardoor elke opstelling van kunstwerken evolueerde naar een presentatie met een duidelijke visie. Met welk concept voor ogen gaat Nick Ervinck nu te werk in de Sint-Pieterskerk?

Voor de kunstenaar betekent deze ruimte een extended studio, een verlengstuk van zijn atelier, maar is dit werkelijk mogelijk? Zijn de amorfe vormen en androïde voorstellingen van creaturen niet gepredestineerd om als fabelwezens onze fantasie aan te spreken? En is deze confrontatie met het onmogelijke, onbeperkt creatieve en het hieraan gepaarde verlangen de realiteit te overstijgen niet een equivalent van de religieuze extase? En hoe gaat Ervinck hiermee om?

Now the experience of a space is a very personal matter. This is also the case with the art experience. Each of us feels this differently. And that's good too. Let me suggest how you might approach the visit to the expo. The exhibition seems to follow the principle of a family composition.

All the images together form a large family, with grandparents, parents, children and possible grandchildren. They are all connected, but still have their own individuality. It is noticed that they belong to one and the same family tree called Ervinck. Try not to start from a linear or chronological presentation. The exhibited figures are distributed throughout the room according to their specific energy. They dialogue without adopting hierarchical positions. This is important for Nick Ervinck. With the immediate surroundings, the architecture of a neo-Gothic church, in St. Peter's Church there is no real symbiosis between art and architecture. Both respect each other, but nothing more. The spectator is also not expected to position himself accordingly. He is free to move between the two and thus form his own sober opinion. Another exhibition by Nick Ervinck takes place in the Adornokapel in Bruges, also in a religious building, where the interaction is different. Following this exhibition, Nick Ervinck shows work by colleagues in 'Wundertower', as a kind of tribute to a 20-year friendship.

Nu is de ervaring van een ruimte een zeer persoonlijke aangelegenheid. Ook bij de kunstbeleving is dit zo. Ieder van ons voelt dit anders aan. En dat is ook goed zo. Laat me een suggestie doen hoe je het bezoek aan de expo eventueel aanpakt. De tentoonstelling lijkt het principe van een familiesamenstelling te volgen.

Alle beelden samen vormen een grote familie, met grootouders, ouders, kinderen en mogelijke kleinkinderen. Ze zijn allen met elkaar verbonden, maar hebben toch een eigen individualiteit. Men merkt dat ze tot een en dezelfde stamboom behoren die Ervinck heet. Probeer niet te vertrekken van een lineaire of chronologische presentatie. De tentoongestelde figuren staan over de ruimte verdeeld naargelang hun specifieke energie. Zij dialogeren zonder hiërarchische standpunten in te nemen. Voor Nick Ervinck is dit belangrijk. Met de directe omgeving, de architectuur van een neogotische kerk, ontstaat er in de Sint-Pieterskerk tussen kunst en architectuur geen echte symbiose. Beiden respecteren elkaar, maar meer ook niet. Van de toeschouwer wordt ook niet verwacht zich desbetreffend te positioneren. Het staat hem vrij tussen beide te bewegen en zodoende een eigen nuchtere mening te vormen. In de Adornokapel in Brugge vindt een andere expo plaats van Nick Ervinck, ook in een religieus gebouw, waar dan die wisselwerking weer anders is. Aansluitend op deze expo toont Nick Ervinck in ‘Wundertower’ werken van collega’s, als een soort eerbetoon aan een 20-jarige vriendschap.

ERNO VROONEN INDEPENDENT CURATOR AND ART KNOWLEDGE

INTERVIEW WITH NICK ERVINCK

An art hall is now housed in the former church of Sint-Pieters-Kapelle. Driving force is Nick Ervinck. Time for a lively conversation with this artist from Lichtervelde.

K.E.R.K., a new art house, in the quiet polders, just behind the coastal strip of Middelkerke and Westende. How did you come up with the idea?

The mayor of Middelkerke told me about his challenge to find a way to fill vacant buildings. It is not obvious for a municipality to give it a meaningful destination. He asked me straight to the point, "Could you use a church?" I was a bit overwhelmed by the question, but soon the ideas started to arise in my head. And those ideas just kept coming. Something that is typical for me (laughs). It is intended to become a permanent showcase. In the first place for contemporary art, but that does not alter the fact that it can also evolve into a place where more than just visual arts are discussed.

INTERVIEW MET NICK ERVINCK

In de voormalige kerk van Sint-Pieters-Kapelle is voortaan een kunsthal gevestigd. Drijvende kracht is Nick Ervinck. Tijd voor een levendig gesprek met deze kunstenaar uit Lichtervelde.

K.E.R.K., een nieuw kunsthuis, in de rustige polders, net achter de kuststrook van Middelkerke en Westende. Hoe kom je op het idee?

De burgemeester van Middelkerke vertelde mij over zijn uitdaging om invulling te vinden voor leegstaande gebouwen. Het is namelijk geen evidentie voor een gemeente om er een zinvolle bestemming aan te geven. Hij vroeg me op de man af: ‘Kun je een kerk gebruiken?’. Ik was wel wat overdonderd door de vraag, maar al gauw begonnen de ideeën in mijn hoofd te ontstaan. En zijn die ideeën maar blijven komen. Iets wat wel typisch is voor mij (lacht). Het is de bedoeling dat het er een permanente toonplek wordt. In de eerste plaats voor hedendaagse kunst, maar het neemt niet weg dat het ook kan evolueren naar een plek waar meer dan alleen beeldende kunsten aan bod komen.

What does the abbreviation of K.E.R.K. stand for?

The letters are a reference to the name 'Kunsthalle ERvincK'. A game with the letters of my my own name.

This summer the exhibition 'GNI-RI Jul2021 – UnNatural Selection' will take place. We see 5 of your large sculptures, supplemented with smaller work. Why did you choose these works?

I thought it was important that visitors, when they see K.E.R.K. enter, get a clear picture of my world. I show my more typical, recognizable work, my so-called 'blob' sculptures, mainly inspired by the modernist sculptors Henry Moore and Barbara Hepworth. I find it fascinating how they turned the world of sculpture upside down barely 100 years ago by determining that a sculpture may also have a 'hole', that a sculpture may have a 'negative space'. I also wanted to play with that negative space, and I especially wanted to offer sculpture something extra. By using technologically modern means, such as the computer and 3D printing, I also wish to transcend classical sculpture as it were and make things that - until recently - were not possible.

Waarvoor staat de afkorting van K.E.R.K.?

De letters zijn een verwijzing naar de benaming ‘Kunsthalle ERvincK’. Een spel met de letters van mijn mijn eigen naam.

Deze zomer vindt er de expo ‘GNI-RI jul2021 – UnNatural Selection’ plaats. We zien er 5 van je grote sculpturen, aangevuld met kleiner werk. Waarom heb je gekozen voor deze werken?

Ik vond het belangrijk dat bezoekers , wanneer ze K.E.R.K. binnentreden, een duidelijk beeld krijgen van mijn wereld. Ik toon mijn meer typische, herkenbare werk, mijn zogenaamde ‘blob’- sculpturen, waarbij ik me vooral heb laten inspireren door de modernistische beeldhouwers Henry Moore en Barbara Hepworth. Hoe zij amper 100 jaar geleden de wereld van beeldhouwkunst op zijn kop zetten door te bepalen dat er in een sculptuur ook een ‘gat’ mag zitten, dat een beeld een ‘negatieve ruimte’ mag hebben, vind ik fascinerend. Ik wou ook spelen met die negatieve ruimte, en ik wou vooral ook de beeldhouwkunst iets extra’s bieden. Door technologisch moderne middelen te gebruiken, zoals de computer en 3D-print, wens ik ook de klassieke beeldhouwkunst als het ware te overstijgen en dingen te maken die - tot voor kort - niet mogelijk waren.

What are you - besides other sculptors and artists - still inspired by?

I am constantly inspired by everything from my environment! But these sculptures always make me think back to when I first exhibited in 2009 in Shanghai. I then visited the temple gardens and saw gonshi stones, a kind of naturally hollowed-out rock, for the first time. That inspired me enormously. I made my own version of those kinds of rocks. I also love the animal kingdom. You will find this for example in my sculptures Napelhiuab or Nickeyswoda. When making a sculpture, I always start from a clear story and context. How someone experiences that story is very individual. With my sculptures I don't want to impose on people what they should see in them. Every person must see their 'thing' in it - from every angle. That's something I think is very important. See in it what you want to see in it, but above all 'experience' the work, go along with the atmosphere I wish to create.

Waardoor laat je - naast andere beeldhouwers en kunstenaars - je nog inspireren?

Ik laat mij voortdurend inspireren door alles uit mijn omgeving! Maar voor deze sculpturen moet ik altijd terugdenken aan toen ik voor het eerst in 2009 exposeerde in Shanghai. Ik bezocht er toen de tempeltuinen en zag er voor het eerst gonshi-stenen, een soort van natuurlijk uitgeholde rotsen. Dat inspireerde mij enorm. Ik maakte mijn eigen versie van dat soort rotsen. Ook het dierenrijk vind ik bijzonder. Dat vind je bijvoorbeeld terug in mijn sculpturen Napelhiuab of Nickeyswoda. Bij het maken van een sculptuur vertrek ik altijd vanuit een duidelijk verhaal en context. Hoe iemand dat verhaal dan beleeft, is zeer individueel. Ik wil met mijn sculpturen de mensen niet opleggen wat ze er moeten in zien. Elk persoon moet er – vanuit elke invalshoek – zijn ‘ding’ in zien. Dat is iets wat ik heel belangrijk vind. Zie erin wat je erin wil zien, maar ‘beleef’ vooral het werk, ga mee in de sfeer die ik wens te creëren.

You are a sculptor, but clearly not of the classical type.

I am not the classical sculptor who cuts marble with hammer and chisel. I have outgrown that process. I use modern means: PCs, 3D printing, polyurethane… because I am convinced that using these technological feats can take sculpture to another level. If you look at Bretomer, for example, the paint seems to be stuck in liquid. Something that in reality is not possible with a classic material such as glass. But I can achieve this with 3D printing technology. Unthinkable sculptures suddenly become possible to perform. I like to find out what is possible in that area and how far we can go.

The exhibition is also given a special name. GNI-RI Jul2021.

Since my student days I have been working with codes to name my exhibitions. Just as my works are given special names, I also think it is important that I name my exhibitions that way. I want to create a certain atmosphere, my own universe.

Je bent beeldhouwer, maar duidelijk niet van het klassieke type.

Ik ben niet de klassieke beeldhouwer die met hamer en beitel in marmer klieft. Ik ben dat proces ontgroeid. Ik maak gebruik van moderne middelen: pc’s, 3D-print, polyethuraan … omdat ik ervan overtuigd ben dat door gebruik van die technologische hoogstandjes de beeldhouwkunst naar een ander niveau kan brengen. Als je naar Bretomer kijkt bijvoorbeeld, lijkt de verf vast te zitten in vloeistof. Iets wat in realiteit niet mogelijk is met een klassiek materiaal als glas. Maar met de 3D-printtechnologie kan ik dit wel realiseren. Ondenkbare sculpturen worden plots wel mogelijk uit te voeren. Ik houd ervan om op dat vlak uit te zoeken wat mogelijk is en hoe ver we daarin kunnen gaan.

De tentoonstelling krijgt ook een bijzondere naam. GNI-RI jul2021.

Sinds mijn studententijd al werk ik met codes om mijn tentoonstellingen te benoemen. Net zoals mijn werken bijzondere namen krijgen, vind ik het ook belangrijk dat ik mijn expo’s zo benoem. Ik wil een bepaalde sfeer creëren, een eigen universum.

Why do you give works of those hard-to-pronounce names?

My works are given unique names, because I want to create my own special world with my works. I usually start from what I see and then play with its letters to come up with special anagrams. It is important that the names must be unique. For example, they may not have a different meaning in another language and when you enter the title in the search engine google you should immediately get the artwork itself as a search result.

It strikes me that the game element is strongly present in your universe.

I think it is very important that an artist should be able to play. This makes K.E.R.K. so special to me too. I have an experiment room for the first time. My dreams will always be bigger than I can achieve in reality, but the freedom that K.E.R.K. now experience ... that is a fantastic party for me. The playful is always present in my work. But it is not a light game. There are always connections to be made, associations to be made… The visitor is invited to look differently. (silence) I consider it almost the artist's prophetic mission to trigger people. I hope that a visit to this expo will really make this possible.

Waarom geef je werken van die moeilijk uitspreekbare namen?

Mijn werken krijgen unieke namen, omdat ik met mijn werken een eigen bijzondere wereld wil creëren. Ik vertrek meestal van wat ik zie en speel dan met de letters ervan om tot bijzondere anagrammen te komen. Belangrijk is dat de namen uniek moeten zijn. Ze mogen bijvoorbeeld geen andere betekenis hebben in een andere taal en wanneer je de titel invoert in de zoekmachine google zou je meteen het kunstwerk zelf als zoekresultaat moeten krijgen.

Het valt me op dat het spelelement sterk aanwezig is in jouw universum.

Ik vind het enorm belangrijk dat een kunstenaar moet kunnen spelen. Dit maakt K.E.R.K. voor mij ook zo bijzonder. Ik heb voor het eerst een experimenteerruimte. Mijn dromen zullen altijd groter zijn dan ik in realiteit kan verwezenlijken, maar de vrijheid die ik door K.E.R.K. nu ervaar … dat is voor mij een fantastisch feest. Het speelse is altijd aanwezig in mijn werk. Maar het gaat niet om een lichtzinnig spel. Er zijn altijd verbanden te leggen, associaties te maken … De bezoeker wordt uitgenodigd om anders te kijken. (stilte) Ik beschouw het als bijna de profetische missie van de kunstenaar om mensen te triggeren. Ik hoop dat dit door een bezoek aan deze expo echt lukt.

I think the color yellow plays an important role in this. Through that positive color you also attract the non-typical art lover to explore your 'universe'. It is an anchor point that also makes your work accessible.

I have a special bond with that color, from when I was a small toddler. It is a color that also 'fits' with my works and will probably always be present. I don't like colors that seem to suggest melancholy. Which does not alter the fact that I already use a broader color palette, especially with my ceramic sculptures and other recent work you can see this very well.

In the church tower there is another exhibition that you put together yourself, Wundertower #1, a kind of tribute to friendship within the art world.

That's right. Through various collaborations, many works of art have ended up in my private collection. I cherish those works and have been thinking about doing something with them for a long time. There will be work by Stephan Balleux, Danny Matthys, Daniel Arsham… as well as work by lesser known artists. I want through K.E.R.K. – and based on a certain social commitment – to give those unknown promising talents a platform. The common thread in this exhibition is my personal bond with the works or the artists.

Can visitors also meet you?

Which can. I will be playing guide myself in my own expo on 4 occasions this summer. Two specifically aimed at children and two for adults. As a visitor, I will show you around and explain how my artworks were created.

Volgens mij speelt kleur geel daarin een belangrijke rol. Via die positieve kleur trek je ook de niet typische kunstliefhebber aan om je ‘universum’ te verkennen. Het is een ankerpunt dat je werk ook toegankelijk maakt.

Ik heb een bijzondere band met die kleur, van toen ik al een kleine kleuter was. Het is een kleur die ook ‘past’ bij mijn werken en wellicht ook altijd aanwezig zal zijn. Ik heb het niet zo voor kleuren die zwaarmoedigheid lijken te suggereren. Wat niet wegneemt dat ik ondertussen wel al een ruimer kleurenpalet hanteer, zeker bij mijn keramieken sculpturen en ander recent werk kun je dit heel goed zien.

In de kerktoren vindt er nog een expo plaats die je zelf samenstelt, Wundertower#1, een soort van eerbetoon aan vriendschap binnen de kunstwereld.

Klopt. Door diverse samenwerkingen zijn heel wat kunstwerken in mijn privécollectie beland. Ik koester die werken en broed al lang op een plan om er ook iets mee te doen. Er is werk te zien van Stephan Balleux, Danny Matthys, Daniel Arsham … maar ook werk van minder bekende kunstenaars. Ik wil via K.E.R.K. – en vanuit een bepaald maatschappelijk engagement - die onbekende beloftevolle talenten een platform geven. De rode draad in deze expo is mijn persoonlijke band met de werken ofwel de kunstenaars.

Kunnen bezoekers jou ook ontmoeten?

Dat kan. Ik speel op 4 momenten deze zomer zelf gids in mijn eigen expo. Twee specifiek gericht naar kinderen en twee voor volwassen. Als bezoeker leid ik je dan rond en licht ik toe hoe mijn kunstwerken tot stand zijn gekomen.

More info about the tours: www.cultuurstek.be

BY ELS WUYTS

Installation Timelapse.